In eerdere berichten is de vraag of sprake is van ondernemerschap voor de Inkomstenbelasting al eens uitgebreid behandeld.
Maar wat als iemand voor de Inkomstenbelasting geen ondernemer is? Dan zijn er nog twee mogelijkheden: een regulier dienstverband (werknemer) of “resultaatgenieter“.
De laatste is eigenlijk een restcategorie als iemand wel inkomen heeft, maar er geen sprake is van een onderneming of een dienstverband.
Vooral het onderscheid tussen ondernemerschap en dienstverband is maatschappelijk van belang.
De belangen zijn dan ook groot: als de opdrachtnemer als ondernemer opereert, heeft hij recht op allerlei ondernemersfaciliteiten (startersaftrek, zelfstandigenaftrek, investeringsaftrek, MKB-winstvrijstelling).
De opdrachtgever is dan niet inhoudingsplichtig voor de loonheffing en werknemersverzekeringen. In de praktijk is er een tendens vanuit opdrachtgevers om hun opdrachtnemers buiten een normaal dienstverband te houden. Dat geeft meer flexibiliteit en is soms goedkoper: feitelijke werknemers worden richting het quasi-ondernemerschap bewogen.
Dat komt vaak neer op schijnzelfstandigheid. Alle feitelijke omstandigheden wijzen op een dienstverband maar op papier is er een relatie tussen opdrachtgever en opdrachtnemer. Het gevolg is, dat de fondsen voor werknemersverzekeringen premies mislopen. Maar de schijnzelfstandige kan daar wel vaak een beroep op doen. In het meest nadelige geval komt die schijnzelfstandige uiteindelijk in de bijstand terecht.
Al jaren is er daarom een wet: de Wet Deregulering Beoordeling Arbeidsrelaties (DBA). Opdrachtgevers en opdrachtnemers beoordelen samen of er sprake is van een dienstverband of niet. Die wet is nooit goed uit de verf gekomen onder andere door de vele onduidelijkheden. Dat is niet verwonderlijk, want er is een groot grijs gebied tussen het pure ondernemerschap (winst) en de reguliere werknemersrelatie (loon). Maar vanwege die onduidelijkheden is van handhaving eigenlijk geen sprake geweest.
Daarom is er nu een nieuwe wet op komst: de Wet Verduidelijking Beoordeling Arbeidsrelatie en Rechts-vermoeden (VBAR). Het concept ligt ondertussen bij de Raad van State. In die wet staan verschillende indicaties aan de hand waarvan men kan beoordelen of sprake is van een dienstverband of niet. En dat is een duidelijke verbetering t.o.v. de Wet DBA.
Daarbij zijn vooral de activiteiten van belang en niet de persoon, die de werkzaamheden uitvoert. Pas als de indicaties voor een dienstverband en de indicaties voor zelfstandigheid elkaar in evenwicht houden komt de persoon van de werknemer / opdrachtnemer in beeld.
Maar is die wet eigenlijk wel nodig? Bezien vanuit de Wet DBA zeker wel: veel onduidelijkheden worden uit de weg geruimd. Maar vanuit de voorgeschiedenis is die wet eigenlijk niet nodig. De Wet DBA was de opvolger van de zgn. “VAR“, de Verklaring Arbeidsrelatie. Tot 2016 kon iedereen zo’n VAR aanvragen. Het was een kwestie van de juiste antwoorden geven (die kon je gewoon op internet vinden) en voilà: men was ondernemer! De criteria, die nu in de VBAR zijn opgenomen, zaten eigenlijk ook al in het vragenlijstje van de VAR.
Maar die VAR had één groot probleem: er was geen sprake van enige controle. Iedereen met een beetje verstand wist welke antwoorden bij de gestelde vragen hoorden én, dat er toch geen sprake was van enige controle. Na één of twee jaar werken onder het regime van de VAR had de Belastingdienst na moeten gaan of het in de VAR geschetste beeld wel met de realiteit in overeenstemming was.
En hier staat of valt het succes van de VBAR mee: hoe zit het met de handhaving? Want ook hier geldt: vertrouwen is goed, maar controle is beter.
Wilt u meer weten? Neem dan contact op met R&S Consult. Het eerste gesprek is altijd vrijblijvend en kosteloos.
Doorsturen van dit bericht is toegestaan, maar dan wel met bronvermelding: 073financieeladvies.nl.
R&S Consult spant zich in om de inhoud van deze website en bovenstaand bericht zo actueel, juist en volledig mogelijk te houden. Desondanks is het mogelijk dat de inhoud gedateerd, onvolledig en/of onjuist is.